Druppeltjes glijden langs gouden licht, Op een bloemblad, dat als zijde zachtjes zwicht. Een sluier van zonlicht, zo warm en teer, Kust de bloemblaadjes zacht, keer op keer. De randen dansen in een zucht van wind, Waarin de stilte zacht haar weg weer vindt. Een gouden, abstracte wereld, vaag en klein, Waar kleur en stilte één willen zijn.
De lente fluisterde al zacht haar naam, Voorzichtig gingen de eerste bloemetjes openstaan. Maar nu is het echt, geen twijfel meer, De winter wijkt, de vogeltjes fluiten weer. De lucht nog fris, de bloemen klein, De zon kust zacht de bloemen met haar zonneschijn. Eindelijk lente, het wachten is voorbij, Het voelt als vreugde, het mooie weer is eindelijk nabij.
Deze dorre bloem, die in stilte zweeft,Haar schoonheid in tijd herleeft.Opgedroogd, maar nog met sierlijkheid, Een kunstwerk van vergankelijkheid. Zo danst ze stil, in zonnegloed,Vergankelijk, maar nooit voorgoed.Vergankelijkheid in warme glans,Een laatste groet, een stille dans.
Zacht en speels, een bloem zo fijn, Roze tinten, puur en klein. Als een pompon in de wind, Een stille dans, zo onbemind. Licht omhelst haar tere blad, Natuur schildert zonder spat. Een moment van pure pracht, Een bloeiend wonder, zacht gebracht.
De eerste zonnestralen zo teder en licht, Streelt de krokus, een gouden gezicht. Haar bloemblaadjes vouwen zich open heel zacht, Dromend van warmte, ontwakend in pracht. Zacht in de ochtend, een stralend gebaar, De aankomende lente wordt voorzichtig zichtbaar. Glinsterend goud in het prille bestaan, Een nieuw begin, de dag breekt aan.
Een denkbeeldig vergezicht
Experiment met bokeh ringetje
Nachtvlinder (lensbaby)
