Stalen lijnen rijzen naar de hemelboog, Een web van lijnen strak gespannen. Onder hen klinkt slechts de wind, zo droog, Langs vlakken die het zonlicht vangen en bannen. Tijdloos groeit het stille bouwwerk voort,Een spel van kracht en evenwicht in staal.Alsof het zoekt naar een hoger oord,Een monument van streven, zonder duidelijk verhaal.
Een glimlach zacht, een blik vol rust, Een leven vol verhalen, de meest spontaan, anderen onbewust. In eenvoud straalt een stille kracht, Een licht dat ook in de schaduw lacht. De dagen dansen door de tijd, Herinneringen worden eeuwigheid. Herinneringen zullen nog vele worden gemaakt, Een leven samen, dat is wat mij raakt.
Een blad, zo stil, een zacht begin, Doorwaait door licht, je dromen in. De wereld wazig, cirkels klein, Als fluistering van wat we zijn. Het leven wiegt op tak en wind, Zoals de tijd zijn weg wel vindt. Een vlekje, een scheurtje, niets is fout, De schoonheid zit hem juist in de eenvoud.
Twee cirkels rusten stil in tijd,De een zo helder, een blauwe gloed verspreid.De ander zacht, melkachtig wit,Waar stilte in de stilte zit. Op vlakken van hemelsblauw en licht,Ontvouwt zich een abstract gezicht.Een dans van vormen, rond en strak,Vormt het samen een tijdloos vlak.
Tussen de madeliefjes en een klaproos klein, Staat zij daar: helder, scherp en fijn. Een kleur die spreekt, een betoverend verhaal, Een krachtige kern, vol pracht en praal. Niet lief, niet zacht, maar fel en puur, Een kunstwerk op een steeltje, in het miniatuur. Zo komt zij tot bloei, tussen het gras verscholen, En heeft zij mijn hart stiekem gestolen.
Zacht zoemt een hommel door de geurige wei, Zwevend van bloem tot bloem, tijdens dit prachtige jaargetij. Met pootjes vol stuifmeel en een vachtje zo fijn, Werkt hij hard, ook al is hij maar klein. De wereld vertraagt in dit moment van rust, Een zoemende ode aan lente vol levenslust. Waar bloemen fluisteren en kleuren vervloeien, Laat de hommel het leven in zachtheid groeien.
Een man met inkt van top tot teen, Zijn blik is trots, zijn lach sereen. De tatoeages vormen een ware piece of art, Elk lijntje in kleur of in het zwart. Een gouden tand, een speelse lach, Zijn stijl is vrij, dat zie je in één oogopslag. Hij draagt zijn verhaal in zwart en kleurrijke tonen,Een levend canvas, gevormd door vele patronen.
Ze straalt in geel en tinten rood, Een groet, zo warm en groot. Zo vertelt zij, in zonneschijn,Dat simpel geluk het mooiste kan zijn. Ze fluistert stil in geur en kleur,En verwarmd daarmee mijn interieur.Zo teder als een stille lach,Verlicht zij deze nieuwe dag.
Stilletjes zittend, verstopt tussen planten of wier, Of klimmend op een rots, heel fier. Vaak zit hij lekker rustig en bedeesd, Alsof het altijd al zo is geweest. Klein van stuk, maar vol van kracht, Een meesterwerk door de zee gebracht. Hij poetst zijn pootjes, zo netjes en fijn,Genieten in zijn omgeving, van zijn domein.
Druppeltjes glijden langs gouden licht, Op een bloemblad, dat als zijde zachtjes zwicht. Een sluier van zonlicht, zo warm en teer, Kust de bloemblaadjes zacht, keer op keer. De randen dansen in een zucht van wind, Waarin de stilte zacht haar weg weer vindt. Een gouden, abstracte wereld, vaag en klein, Waar kleur en stilte één willen zijn.
Ze stonden recht, vol vuur paraat, Tot de warmte langzaam overgaat. Één voor één gaf ieder licht, Tot de laatste is gezwicht. Van vlam tot as, een stil gebaar, Verbrand, ineens... het is klaar. Zo stopt de rij, het vuur verstilt, Het vuur gestorven, maar de wil... die gilt!
De lente fluisterde al zacht haar naam, Voorzichtig gingen de eerste bloemetjes openstaan. Maar nu is het echt, geen twijfel meer, De winter wijkt, de vogeltjes fluiten weer. De lucht nog fris, de bloemen klein, De zon kust zacht de bloemen met haar zonneschijn. Eindelijk lente, het wachten is voorbij, Het voelt als vreugde, het mooie weer is eindelijk nabij.
Verweven takken, een lijnenspel,Een stille dans, abstract en fel. Zij krassen blauw in ijle lucht, Een schaduwtaal, een koude zucht. Hun vormen breken door de tijd,Verstrengeld in oneindigheid.Geen vaste grond, geen vaste stem,Slechts een fluistering van lijnen, zonder enige rem.
Deze dorre bloem, die in stilte zweeft,Haar schoonheid in tijd herleeft.Opgedroogd, maar nog met sierlijkheid, Een kunstwerk van vergankelijkheid. Zo danst ze stil, in zonnegloed,Vergankelijk, maar nooit voorgoed.Vergankelijkheid in warme glans,Een laatste groet, een stille dans.
Zacht en speels, een bloem zo fijn, Roze tinten, puur en klein. Als een pompon in de wind, Een stille dans, zo onbemind. Licht omhelst haar tere blad, Natuur schildert zonder spat. Een moment van pure pracht, Een bloeiend wonder, zacht gebracht.
Het is weer zover, het is weer carnaval, Overal dwarrelt serpentine, als een kleurige waterval. Er is feestelijke muziek, er wordt uitbundig gedanst, Terwijl confetti door de lucht glanst. Iedereen is verkleed, zingt mee met luide stem, Bier vloeit rijkelijk en maakt carnavalsvierders ad rem. Een polonaise loopt rond, tot in de late uurtjes is het feest, Wat is het weer een top carnaval geweest!
Zwart en wit, strak in lijn, Vervormd door glas, in groot en klein. Wat recht leek, wordt nu verzacht, Een spel van vorm, een spel van kracht. Wit gevolgd door grijs en zwart, het licht breekt fijn, Twee kanten samen gebracht tot één samenzijn. Een stilstaand glas, een dans zo licht, De illusie speelt met ons gezicht.
De eerste zonnestralen zo teder en licht, Streelt de krokus, een gouden gezicht. Haar bloemblaadjes vouwen zich open heel zacht, Dromend van warmte, ontwakend in pracht. Zacht in de ochtend, een stralend gebaar, De aankomende lente wordt voorzichtig zichtbaar. Glinsterend goud in het prille bestaan, Een nieuw begin, de dag breekt aan.
Valentijn komt met rozengeur, Een liefdesbrief, een zoete kleur, Maar ook iets lekkers doet het vaak goed, Zoals macarons, zo fijn en zoet. Knapperig, zacht, een speels festijn, Perfect voor deze Valentijn. Macarons en liefde, een ondeugende glimlach, Een zoete kus op deze liefdevolle dag.
Kleuren glijden door een donkere nacht, Een dans van licht, zacht en bedacht. Regenboogstralen breken het zwart, En zorgen voor een kleurige kracht. Golven van licht, oneindig en puur, Een schilderij zonder kader of figuur. Mystiek en beweging in harmonie, Een vluchtig moment vol poëzie.
Wat zie ik nu precies, is dat een lekkernij? Een appel die zweeft of enkel een illusie voor mij? De kleuren dansen, breken mijn blik, Kunst die vraagt: begrijp ik dit? Een lijnenspel vormt onder andere deze plaat, Waar bovenop een appeltje staat. Is dat alles wat ik zie of is er nog meer? Toch blijf ik er naar kijken, keer op keer.
Een roos zo rood, zo zacht van geur, Een warm gevoel geeft deze kleur. Druppels glinsteren in het zachte licht, Als parels vol leven, een kunstig gezicht. Een roos staat voor liefde, teder en puur, Voor passie die brandt, komend uit de natuur. Voor hoop en verdriet, voor vreugde en pijn, Een symbool van het leven, zacht als satijn.
In de duisternis een dansend spel, Een glazen bol, mystiek en fel. Stralen breken, kleuren ontstaan, Met in het midden een soort van gloeiende maan. Een web van stralen, sterk en fijn, Ze vlechten kleuren in hun lijn. Hun pad ongrijpbaar, vol mystiek, Een lichtspel in het duister, zo excentriek.
Een koude januari ochtend, zo stil, Komt de zon stilletjes op, de dag nog pril. Oranje, paars en geel, een gouden gloed, Het verwarmd voorzichtig dit winterse landgoed. Besneeuwde daken, de zon is nog wat verscholen, Vogels ontwaken en vliegen langs deze prachtige molen. De dag is weer begonnen, de nacht is voorbij, Wat zal hij gaan brengen, voor jou, maar ook voor mij?
2024 komt ten einde, 2025 is in zicht, Welke we gaan starten met vuurwerk en sterretjes licht. De klok slaat twaalf uur, We staan aan de rand van een nieuw avontuur. Laat achter wat zwaar was, neem het positieve mee in het nieuwe jaar, Velen kijken terug op 2024 en zijn deze ook dankbaar. Maar er wordt ook vooruit gekeken en plannen gemaakt, Een jaar vol nieuwe kansen, een vlammetje [...]
